Zasłyszane w dyskusji dwóch koleżanek: „bo ja to bym chciała mieć taką figurę jak ona”. Uśmiechnąwszy się pod nosem stwierdzam, a ja chcę uparcie po swojemu i wyglądać i śnić. I marzenia też mam swoje, żadne tam wyszukane – a nawet jeśli, to sama na nie pracuję. 

Ignorantką bym była, gdybym powiedziała, że tak mam od zawsze. Kiedyś (z 10 lat temu pewnie), przeglądając broszury i czasopisma sportowe przełykałam ślinę z bólem gardła na widok pięknych wysportowanych. POTEM DOPIERO DO MNIE DOTARŁO, ŻE ONE NIE MAJĄ TEGO W GRATISIE OD PANA BOGA. W miarę upływu czasu docierało do mnie ile trzeba poświęceń, ile potu wypalić i ile imprez odmówić z przyjaciółmi, bo nie wypada siedzieć tylko o szklance wody. Jakiś czas potem miałam przyjemność poznać bardzo ciekawą osobowość ze świata kulturystyki (nazwiska nie przytoczę, bo nie wiem, czy się ów pan zgodzi), który powiedział mi, że w środowisku swoich znajomych uznawany jest za dziwaka. Biedny on, pomyślałam. A ON WCALE NIE BYŁ „BIEDNY”, BYNAJMNIEJ. ON MIAŁ CEL, JASNY I SPRECYZOWANY. STAWIAŁ TWARDE KROKI, PRZEKRACZAŁ BARIERY, ZDOBYWAŁ ZASŁUGI I WYGRYWAŁ – przede wszystkim z samym sobą. 

Spoglądając w swoje odbicie w lustrze wiem, że wszystko co mam, zawdzięczam samej sobie i pracy, której nigdy się nie bałam. Strach to najgorsza rzecz, jaka może stanąć na przeszkodzie do marzeń, a te z kolei są po to, aby się spełniały. Marzenia są w zasięgu ręki, wystarczy tylko odwaga i siła charakteru, CHARAKTERU – NIE MIĘŚNI.

Dzisiejszy tekst dedykuję Agnieszce K. – kobiecie słodkiej jak miód, dobrej jak czekoladowe ciastko, serdecznej jak niejeden przyjaciel i szczerej jak moja siostra. Aga wylatuje do USA – pełna obaw, że nie podoła postanowieniom, że zatraci się w amerykańskiej kulturze i za 6 miesięcy straci to, nad czym pracowałyśmy przez ostani czas. AGNIESZKA, JA W CIEBIE WIERZĘ, WIEM, ŻE POMIMO OCEANOM I TYSIĄCOM KILOMETRÓW WYSTARCZY CI I PASJI I SIŁY, BY Z DALA ODE MNIE WALCZYĆ O LEPSZĄ SIEBIE 😉

Każdemu z Was tego życzę. Dbajcie o swoje marzenia i spełniajcie je po kolei, życie jest za krótkie aby wzdychać nad kolorową prasą…

–

fot: Paweł Górowicz.